Een man met een missie

met onze buurjongen Royce

De reis staat nog steeds bovenaan op mijn bucketlist : Nog één keer terug naar Curaçao! Als ik aan die reis denk, ga ik met mijn gedachten weer terug in de tijd. Naar begin 2001. Toen besprak ik die reis al met mijn broer Ruud. Toen ik hem vroeg 'wat zou je nog een keer willen doen?', reageerde hij eerst door zijn schouders wat op te halen. Ik zei toen "Ja joh, dat weet je best wel!" Toen ik het woord 'Curaçao' liet vallen, zag ik zijn ogen weer even glinsteren. Een glimlach om zijn mond. Dat was lang geleden dat ik hem zo gezien had. Ruud was namelijk terminaal. Hij had darmkanker.
Maar vlak daarna zei hij opeens met trieste stem : "Dat kan ik niet meer opbrengen, broer." Ik schrok ervan. Het klonk zo triest. Het was opeens weer even de realiteit. Even liet hij dat masker vallen. Want Ruud hield zich flink. Niet veel later overleed hij. Maar hij en die reis zijn nog steeds in mijn gedachten. Ik heb het hem beloofd.
Mijn plan is een soort pelgrimstocht te maken op dat eiland. Plaatsen te bezoeken die we samen in de jaren 61-63 als avontuurlijke tieners ook bezochten. Ik weet zeker dat Ruud er straks bij zal zijn, als ik naar Suffisant loop en de Muizenberg op ga. En ook mijn andere broer, Joop, die niet veel later aan een hartstilstand overleed, zal ook aanwezig zijn. Daarvan ben ik overtuigd. Dan gaan we met z'n drieën op pad. Nog één keer met z'n drieën op Curaçao. Ik ben een man met een missie.