We gedroegen ons niet als de gemiddelde toerist, die ingaat op allerlei uitnodigingen van de plaatselijke aanbieders. Dus geen Mambo Beach, geen dolfijnen of duikgelegenheden en meer van dat soort zaken. Ik wilde plekken bezoeken, waar ik 55 jaar geleden ook kwam en een paar die ik alsnog wilde zien. En dus kwamen we op locaties waar nauwelijks toeristen te vinden waren.
Zoals gezegd kwamen we zodoende ook op Westpunt terecht. Daar zijn we in de jaren 1961-63 twee keer geweest. Mijn ouders zijn er nog een keer geweest, met onze neef Jacques die weer even langskwam. Daar zijn toen wat foto's van gemaakt.
Als eerste herkende ik het enorme rotsblok dat daar op het strand ligt. Eenmaal op het strand herkende ik weer het landschap om de baai. Maar nu was er een groot en een klein restaurant gebouwd. Op het strand zelf troffen we weer de lokale bevolking aan. Geen toeristen, wij waren de enigen. We hadden de zwemkleding mee en dus hebben we heerlijk gezwommen in het bijna warme water (27 graden Celsius), terwijl onder ons de vissen zwommen. Net alsof we in een enorm tropisch aquarium beland waren. Prachtig! Er kwamen weer allerlei mooie herinneringen naar boven, want ook in de St Michielsbaai hebben we veel onder water gekeken en... gejaagd met onze zelf gemaakte harpoenen van mamma's breinaalden en garenklosjes. Haha! Die zelfbouw leerden we van de jongens daar.
Ik herinner me ook nog de vissers, die met hun vangst terugkwamen van zee. Ze stalden hun buit uit bij het strand. Ik zag toen voor het eerst de murene (een soort aal) met zijn angstaanjagende bek vol scherpe tanden. Brrr! Ik hoorde dat de visstand behoorlijk teruggelopen is.