 |
| Ilandweg 9 |
Het eerste wat we deden nadat we de huurauto hadden opgehaald, was onze voormalige woningen opzoeken. Dat zoeken viel reuze mee, want wat de mij bekende hoofdwegen betreft, is er niet veel veranderd. Ik draaide vanaf het hotel de Schottegatweg op en reed richting de Emmakerk. Even twijfelde ik, omdat ik onderweg geen Peter Stuyvesant college zag. Later hoorde ik dat het gebouw nog wel bestaat, maar dat de naam veranderd is.
Autorijden op Curaçao is een belevenis. Een kwestie van een rijbaan kiezen en karren maar. Dus men haalt zowel links als rechts in. Toch vereist het rijden meer oplettendheid, omdat men zich aanzienlijk minder aan de regels houdt en de geasfalteerde wegen niet bepaald van een vlak wegdek zijn voorzien. Vreemd voor een eiland waar al decennia een raffinaderij staat.
Bij de Emmakerk verliet ik de ringweg en zag direct het Marnix college, de school waar mijn broers, zusje en ik menige les gevolgd hebben. De school was krap 3 minuten lopen van ons eerste huis, aan de Ilandweg nr 9.
 |
| Ilandweg |
Ik parkeerde de auto voor een minimarkt, die op de plek staat waar ooit een houten winkeltje stond. Dat winkeltje en nu de minimarkt staat tussen de Ilandweg en de Navajoweg. Voor een deel herkende ik de Ilandweg wel. Vooral de kant waar ons huis zich bevond. De andere kant, rechts, kent nu veel meer huizen, zodat ons tweede huis dat schuin tegenover het eerste staat, niet meer te zien was. We bekeken de woning en wandelden verder tot voorbij de bakkerij, waar de vader van onze overbuurjongen werkte. Dat was toen de Hollandse Bakkerij. Nu prijkt op de gevel met rood, wit en blauw een andere naam : Bakkerij De Molen. Na die bakkerij liepen we linksaf wat verder omhoog, richting het Ignatius-college. Ik herkende die school niet direct, want het eens ruime schoolplein was nu volgebouwd met allerlei houten gebouwtjes. Maar een groot bord schreeuwde ons de naam van de school toe. Zo kwamen we op de Navajoweg terecht. Rechtsaf, naar beneden staat het huis met nr 11.
 |
| Navajoweg 11 |
Dichterbij gekomen schrok ik van de staat van de woning : wat een verpauperd geheel!
De omgeving maakte me behoorlijk emotioneel. Het was vreemd om daar te zijn zonder mijn familie en dan met name hen die niet meer bij ons zijn. Ik heb heel mooie herinneringen aan die periode.
Tegenover de woning was ook bijgebouwd. Om het huis van de overburen was nu een muur opgetrokken, waar eens een hek met schapengaas de tuin afzette. Via de Navajoweg liepen we naar beneden richting de Emmakerk en de minimarkt. Ik zag dat de Portugees waar we groenten, fruit en eieren kochten daar niet meer woonde. Hij had daar een grote tuin waar groenten en fruit verbouwd werden. Daar liepen ook kippen rond. Er is in 55 jaar veel gebeurd.
