 |
| Ingang Julianadorp aan de Westpuntweg |
Als we naar de St Michielsbaai gingen, dan reed mijn pa in zijn Kever steevast dezelfde route. Die was eerst naar de Schottegatweg en dan rechtsaf richting het politiebureau van Rio Canario. Daar vlakbij was een winkeltje waar we o.a. onze visuitrusting (haken en nylondraad) kochten. Daar draaiden we weer rechtsaf de Winston Churchillweg op, waar we halverwege een mooie grote katholieke kerk passeerden ter hoogte van Santa Maria. De weg ging over in de Noordduynweg, die eindigde op een t-splitsing met de weg naar westpunt. Op dat punt reden we recht op de ingang van Julianadorp aan, een enclave van Shell. Daar ging pa linksaf, om niet veel verder weer rechtsaf te slaan. In mijn herinnering moesten we daarna weer linksaf en ging de weg een beetje omhoog. Dat was al vlakbij de Michielsbaai. Als we aan het zwemmen waren en het water in en uit liepen, moesten we goed opletten. Voor je het wist was je verbrand. Maar wat wil je : zout water en een
 |
| Joop met mijn zuster op een hout(en)vlot.... |
flink warme zon. In de baai lag een roeibootje van een kennis van pa. Meneer Van der Zande (MLD) had zelf een bootje gemaakt. Het was zo lek als een mandje, omdat hij de naden niet goed dicht kreeg. Soms kwam hij 's nachts bij ons aan de deur, omdat ie weer flink wat vis had gevangen. Ik weet hoe het is om wakker gemaakt te worden om vervolgens met een slaperige kop een pas gevangen barracuda schoon te maken. Maar de moten smaakten prima en deden dit soort nachtelijke escapades vergeten.
We snorkelden ook. Gewoon zonder masker of zo. Het was onder water een schitterend gezicht met al die mooi gekleurde vissen. Een keer ben ik me een hoedje geschrokken toen ik bij een van die oude drijvende mijnen aan het duiken was. Er kwam op zo'n tien meter diepte opeens een slang op me af. Volgens mij heb ik toen het lokale record boven water komen en hard naar een vlot zwemmen gebroken. Mijn linker oor deed ontzettend pijn en dat is sindsdien altijd gevoelig gebleven.
