 |
| Met pa in de Kever een ritje maken |
De Dienst Openbare Werken, DOW, was plaatselijk beroemd vanwege haar zeer ontspannen werkwijze. Hoewel, volgens velen werd daar niet gewerkt. Wie daar lid van was kreeg maandelijks betaald. Tenminste als ik de verhalen op school mocht geloven en die vergeleek met de beelden op straat. De leidinggevende waren over het algemeen Hollanders. Die wilden graag een aangepast Hollandse werkethos invoeren : werken tot je erbij neervalt en tegen weinig loon. Maar dat had eerder een averechts effect. Er was ook zoiets als een siësta.Tussen twee en vier werd niet gewerkt. Alleen de Hollanders waren dan aanwezig. Net als wij, mijn broer en ik. Wij liepen in die uren buiten rond te struinen. We liepen vaak op blote voeten, terwijl onze Antilliaanse vriendjes schoenen of slippers droegen.
De 'rustig-aan' mentaliteit (morgen is weer een dag en anders overmorgen) beviel mij prima. Gewoon genieten van het dagelijks leven, het huiswerk ten spijt. Op school kwam het bijna dagelijks voor dat leerlingen het huiswerk niet hadden gedaan. "Ik had een feestje gisteren", was meestal het antwoord. En daarmee was de kous af. Ik vond dat prachtig! Geen ziekte of zo, maar een feestje als excuus.
